Achtbaan van emoties

Alles voelt de laatste tijd een beetje als een achtbaan. Een hele gecompliceerde rollercoaster met een heleboel loops, kurkentrekkers en andere rare fratsen. Alsof je moet overleven en alles maar de hele tijd op je af blijft komen. Eng, vermoeiend en vooral ontzettend raar.

Een paar weken geleden is mijn lieve omaatje overleden en dat doet nog steeds heel veel pijn. Op een zaterdagavond stonden mijn pa en ma opeens voor me in het huis van een vriend. Ze vertelden dat oma in het ziekenhuis lag en dat het echt niet goed ging en het ook niet meer beter zou gaan. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat we nog afscheid hebben kunnen nemen, ook al was ze helemaal niet meer de oma die ik kende. Ik heb nog kunnen zeggen dat ik van haar houd en haar nooit zal vergeten. Toen ik die woorden uitsprak pakte ze opeens mijn hand en kneep ze er in, terwijl ze daarvoor helemaal geen reactie gaf. Dat was zo ontzettend bijzonder. Nog steeds is het heel raar dat ik niet meer spontaan langs kan gaan en dat we geen fietstochtjes meer kunnen maken en geen spelletjes meer kunnen spelen.

Op het moment merk ik dat ik langzaam weer een beetje in een normaal ritme begin te komen. De afgelopen weken voelde ik me helemaal niet mezelf en eigenlijk was ik dat ook echt niet. Het waren  hele emotionele weken waarin ik het ene moment ontzettend verdrietig was, maar ik op andere momenten intens kon genieten. Zoals ik al zei: een echte achtbaan. Het was wel heel fijn om lieve mensen om me heen te hebben die je even knuffelen en zeggen dat het goed komt en die je hand vasthouden als je even sterkt moet zijn. Dankjewel daarvoor. Het voelt echt even goed om alles op te schrijven, ook al krijg ik alweer tranen in mijn ogen. Maar ik heb genoeg gehuild en ik heb geen zin meer in tranen. Ik wil gewoon weer een beetje positief naar alles kunnen kijken en weer zin hebben in alles wat komen zal. Genieten, dat is wat ik wil.