zaterdag 29 maart 2014

Omdat nietszeggend soms nodig is

Aan de ene kant schreeuwt alles in mijn hoofd: 'Desi, waar ben je in hemelsnaam mee bezig? Wat bezielt je om op dit tijdstip te schrijven. Dit be-lach-e-lijk late tijdstip.' Ik zal de tijd even weglaten om het ietsje pietsje minder erg te laten lijken. Aan de andere kant wil alles in mij eventjes iets opschrijven. Alle stemmetjes die aan het schreeuwen zijn in mijn hoofd hun verhaal laten doen. Want dat gaat nu eenmaal het beste om **** 's nachts. Maar ken je dat gevoel? Dat geweldige, voldane gevoel na een super avond en na een film waarbij af en toe de tranen naar buiten wilden stromen. Films raken me soms echt, ook al gaan ze helemaal nergens over. Eigenlijk vind ik de films die nergens over gaan het allerleukste. Don't ask me why, ik heb geen idee. Ik ben gewoon raar denk ik, ja dat is het. Ik ben raar en ik ben er trots op. Maargoed, ik had het over 'een gevoel'. 'Het gevoel' dat versterkt wordt door goede muziek. (Die op dit moment verstoord wordt door Spotify reclame. Ik zal geen scheldwoord gebruiken, maar alsjeblieft reclame ga fietsen ofzo.) Die muziek laat je dan soms eventjes helemaal wegdromen. Wegdromen naar die avond of wegdromen naar dingen die nog zullen komen. Of dingen waarvan je wilt dat ze gebeuren, maar die er niet zijn. Dromen heten die dingen. Dagdromen, maar op dit moment eigenlijk nachtdromen. Ik kan het eigenlijk niet beschrijven. Ik zit hier gewoon helemaal glimlachend, halfdansend en wegdromend in mijn bed. Ik ben helemaal niet moe en heb geen zin om te slapen.

De film die ik heb gekeken heette trouwens 'Stuck in Love' ennuh.. ja. Het was een mooie film. Ik kwam al wekenlang plaatjes tegen van Lily Collins en Logan Lerman en ik wist maar niet waar ze vandaan kwamen. Nu dus wel. Van deze film en ik snap helemaal waarom tumblr ermee volgegooid wordt. Ik heb zelf nu heel erg de neiging om hier aan mee te gaan doen. Ik zal jullie een hele samenvatting van de film besparen. Kijk hem gewoon, daar hou ik het bij.

Oja, mijn avond. Misschien moet ik daar ook nog eventjes een woordje over kwijt? Ik lag dus in mijn bed, rond 11uur (niks tegen in je bed liggen om 11uur op vrijdagavond) en ik keek een film. Totdat ik opeens een aantal jongens (onder andere mijn vriendje) onder mijn raam hoorde roepen: 'Desi, taaaaaart!' Je kent me, dat laat ik me geen twee keer zeggen. Taart betekent ook echt taart. Of suiker, energie, jamjamjam, dat kan ook. Ik ging naar buiten en van het één kwam het ander. Ik mocht eindelijk mee naar de lane, een café aan het einde van de straat. Ein-de-lijk na 1000x vragen en 1000x zeuren mocht ik mijn eerste stap zetten op deze plek. Geen idee waarom dit speciaal voor me was, maargoed. Ik kreeg er energie van. Zoveel energie dat ik mijn film nog ging afkijken. Zoveel energie dat ik nu nog aan het typen ben. Typen, terwijl mijn ogen ondertussen al bijna dichtvallen. Laat de bijna maar weg. Welterusten en sorry voor mijn nietszeggende post en de random foto's. Maar soms is het gewoon nodig. Net zoals films kijken die eigenlijk nergens over gaan. De leukste films en ook de leukste stukjes om te schrijven. 's Nachts.


donderdag 27 maart 2014

Een simpele toverspreuk

Wat nu als je met je vingers zou kunnen knippen 'knip' en je was ergens anders. Je zou overal heen kunnen gaan waar je wilt. Hoe zou het zijn als je op verschillende plekken tegelijk zou kunnen zijn. In je kamer, op school, in Spanje, China, Australië en Ijsland, in de sauna, op je werk en bij je vriendje. Hoe makkelijk zou het leven dan wel niet zijn? Wat nu als je de tijd kan terugdraaien. Er ging iets mis en floep, het moment van 10 minuten geleden is terug. Hoe geweldig zou het maar niet zijn om je favoriete momenten in je leven opnieuw te beleven, of om de momenten waarop je fouten maakt te kunnen veranderen. Om alles opnieuw te kunnen doen. Hoe zou het leven er uitzien als ik onzichtbaar zou kunnen zijn wanneer ik dat wil. Ik sluit mijn ogen, draai een rondje en weg is Desi. Maar niet weg weg, maar alleen weg voor de andere mensen. Niet te zien. Net alsof ik er niet ben. Ik weg ben. Waarom kan ik niet vliegen? Vliegen door de lucht? Op een bezemsteel, een eenhoorn met vleugels of op een draak die vlammen spuugt. Waarom als ik een wens doe, komt die niet gelijk uit? Waarom bestaan de verhalen in boeken niet echt? 

Misschien is het maar beter ook. Want hoe makkelijk zou het leven niet zijn als al je dromen en wensen gelijk uit zouden komen. Je alles zou kunnen bereiken met een simpele toverspreuk. Dat wordt vast veel te saai.. Ik wil zelf mijn fouten maken en mijn eigen dromen uit laten komen. 






woensdag 26 maart 2014

Overheerlijke chocoladetaart

Chocolade. Datgene waarvan je vrolijk wordt, je energie krijgt en waarvoor je alles overhebt. Taart. Daarbij denk ik aan feest, blijheid en niet te vergeten die twinkelende ogen die ik krijg als ik een stukje voorbij zie komen. Die twee dingen gemengd, dat kan toch niet anders dan dat daar vuurwerk uit voorkomt? Juist ja. Vuurwerk bij een taart. Een giga lekkere chocoladetaart.. WAARVAN IK NIET MOCHT ETEN! Deze week heb ik namelijk een chocoladetaart gemaakt voor in de lunchroom en daarom kon ik zelf niet een stukje proeven. Terwijl ik oh zo dol ben op chocoaldetaart. Maar ik ga deze taart stiekem nog eens voor mezelf maken, zodat ik zoveel stukjes kan proeven als ik zelf wil. Hah, lekker puh! Ik heb al een heleboel leuke reacties gehoord van mensen, dus blijkbaar is hij in de smaak gevallen. Nu kan ik het recept lekker voor mezelf houden, of… ik kan het met jullie delen zodat jullie straks ook kunnen smullen van deze taart. Natuurlijk deel ik het recept! Niet doorvertellen hoor, maar dit recept komt uit de allerhande en niet zomaar één, maar de taartenspecial.


Benodigdheden:
  • 200 gram boter
  • 400 gram chocolade extra puur
  • 8 eieren, gesplitst
  • 1 bakje amandelen
  • 150 gram donkerbruine basterdsuiker
  • 1 pot hazelnootpasta (400 gram)
1. Verwarm de oven voor op 170 °C. Doe de amandelen in de keukenmachine en maal fijn. Smelt de boter op laag vuur in een steelpan. Neem van het vuur en voeg de chocolade toe. Roer door. Laat staan zodat de chocolade smelt.

2. Doe de eiwitten in een vetvrije kom en klop stijf tot het glanst en pieken vormt. Doe de eidooiers in een kom met de basterdsuiker en klop met een mixer in 10 min. tot een luchtig mengsel. Spatel het chocolademengsel en de amandelen door het eidooiermengsel. Spatel vervolgens in delen het eiwit erdoor.

3. Schep het beslag in de springvorm en bak ca. 30 min. in het midden van de oven. Neem uit de oven en laat in 1 uur op een rooster afkoelen tot kamertemperatuur.

4. Verwijder de springvorm en bestrijk de bovenkant en zijkant van de taart met hazelnootpasta. Garneer met noten naar keuze. Ik heb hier voor walnoten gekozen, maar in het originele recept staat gekaramelliseerde hazelnoten, ook heel lekker! Het originele recept vind je dan ook 'hier'.

Eetsmakelijk en geniet van de overdosis aan chocolade!

donderdag 20 maart 2014

De letters die een mooi verhaal vormen

De laatste tijd vind ik eindelijk weer wat meer 'tijd' om boeken te lezen. Wat vind ik het toch heerlijk om na een lange dag neer te ploffen op de bank, of nog beter in het zonnetje, met een goed boek (en het onmisbare ingrediënt eten natuurlijk ook) en gewoon even aan niks te denken. Geen school, geen sociale dingen, geen stressmomenten, alleen het boek. Het verhaal van iemand anders. Een andere wereld. Toch doe ik dit de afgelopen tijd veel te weinig. Altijd is er maar iets anders en kom ik niet toe aan die bladzijdes vol letters. Toen ik nog op de basisschool zat ging ik altijd naar de bibliotheek en kwam dan naar buiten met een stapel van 10 boeken die ik dan na drie weken allemaal uitgelezen weer in kwam leveren. Waar is die tijd dat ik daar nog tijd voor had? Soms verlang ik daar echt naar terug.

Toch heb ik ondanks al dat tijdgebrek wat leuke boekjes uitgelezen. Het valt me op dat ze allemaal een beetje in hetzelfde genre zijn.


Inwijding - Veronica Roth 
Van dit boek was iedereen (lees een aantal meiden) helemaal fan. Ze lazen het de hele tijd. Onder Nederlands, Natuurkunde, in de pauze. Overal waar ik ze zag, zag ik dat boek. Dus ja, ik kon echt niet achterblijven. Ze hadden gelijk. Het is een geweldig boek! Zeker als je van de Hunger Games houdt, is dit boek echt een aanrader. Ik vind het zo ontzettend knap dat de schrijver zo'n compleet nieuwe wereld kan schetsen. Niet een wereld met magie, elfjes, draakjes en een grote boos heks, maar een hele nieuwe wereld met een nieuwe manier van denken. Een wereld met een andere samenleving. In de Hunger Games is dat zo en bij Inwijding ook. Ook al vind ik dat het bij de Hunger Games nog net ietsje beter is gedaan, maarja niemand komt daar bovenuit. Het verhaal gaat over een meisje, Beatrice of Tris, dat moet kiezen bij welke groep ze wil horen. De 'wereld' daar (een futurisch Chicago) is verdeeld in 5 groepen: zelfverloochening, eruditie, oprechtheid, onverschrokkenheid en vriendschap. Allemaal staan ze voor een bepaalde karaktereigenschap. Je kiest de groep van de karaktereigenschap die het beste bij je past, maar er zitten natuurlijk een heleboel addertjes onder het gras. Ik ga niks spoilen, daar heb ik echt een hekel aan, dus als je benieuwd bent, moet je het boek zelf maar lezen. Binnenkort komt ook de film uit, Divergent. Je snapt het al, die wil ik echt dolgraag zien!


Saeculum - Ursula Poznanski
Wauw, wauw, wauw! Nog al zo'n geweldig boek. Als je van spannend houd, nou dan moet je dit boek lezen. Op een gegeven moment was ik 's avonds in mijn bed aan het lezen en het was zo spannend dat ik gewoon wist: 'Als ik nu verder lees, ga ik niet kunnen slapen.' Het is ook echt zo'n boek waarbij er echt iets gebeurt wat je echt niet verwacht. De hoofdpersoon in het boek is Bastian. Hij gaat samen met een heleboel andere mensen meedoen aan een middeleeuws rollenspel, maar eenmaal aangekomen in het bos waar het allemaal plaats gaat vinden gebeuren er een heleboel vreemde en enge dingen. Iris, mijn lievelingspersonage, maakt het boek alleen maar leuker. Het is echt een heel speciaal meisje met een heel fijn karakter. Ik heb al eens eerder een boek gelezen van deze schrijfster, Erebos, en daar was ik net zo verliefd op. Ursula heeft echt een groot talent! Het is allemaal gewoon zo mooi uitgedacht en het is allemaal zo onverwacht. Dat zijn de beste boeken.


Starters - Lissa Price
Dit boek is ook zo apart. Er is weer een hele nieuwe wereld geschilderd. Dit keer kunnen mensen veel langer leven. Zo lang dat de 'ouderen' ook wel de 'enders' eigenlijk bijna niks meer met hun lichaam kunnen, daarom gaan ze de lichamen van de jonge 'starters' huren. De eigenaar van het lichaam wordt in een diepe slaap gebracht en de 'ender' mag dan het lichaam besturen alsof hij of zij die persoon is. Het klinkt echt zo ontzettend creepy! Hoe eng zou het maar niet zijn dat je je eigen lichaam niet meer kan besturen. Brrr.. ik krijg er helemaal rillingen van. Dit boek is ook zeker de moeite waard! Ik kon het eigenlijk echt nooit weg leggen. Ik wilde de hele tijd verder lezen. Ik vind de kaft van het boek ook heel speciaal. Het meisje kijkt je zo eng en 'doods' aan. In principe zijn de eigenaren van de lichamen ook gewoon een paar dagen 'dood'. 

woensdag 19 maart 2014

Tekenen met licht

Ik zat in een auto en ik verveelde me. Zoals je je heel vaak verveelt in een auto. Toch vind ik het meestal wel leuk om in de auto te zitten. Muziekje aan, je afsluiten van de wereld, je ogen gericht op het raam en wat zich daar buiten afspeelt (of op de binnenkant van je ogen), wegdromend bij alle gedachten die zich afspelen in je hoofd. Maar deze keer lag er een camera naast me. Ik zat daar maar in de auto en opeens viel mijn blik op die camera. Maarja, de gedachte: 'Wat heb je aan een camera in een auto?' plopte gelijk op in mijn hoofd. Toch verveelde ik me, dus die camera ging aan. Gewoon omdat ik daar zin in had. Ik bekeek de foto's die ik die dag gemaakt had en floep, de camera stond op de 'foto maak stand'. De lens op de weg gericht. Op de lange weg die nog voor ons lag. In principe kun je een weg als iets symbolisch zien. Net zoals die tunnel uit Antwerpen die al veel te veel voorbij is gekomen. Maar toch: 'Een lange weg waar geen einde aan lijkt te komen.' Daar kan best iets fotogenieks uit komen toch? De camera bleef dus aan. Wat een geluk dat die camera aanbleef, want op de weg heb je een heleboel lichtjes en laat ik het nou net geweldig vinden om te spelen met licht. Net alsof je aan het tekenen bent met de mooiste kleurtjes van de hele wereld. Ik vind het er altijd zo speciaal uitzien al die vormen gemaakt van licht. Gewoon random, maar leuk. Mooi. Speciaal. Het trekt je blik. En het meest positieve: Ik verveelde me niet meer tijdens de autoreis.










dinsdag 18 maart 2014

Knots knettergek

Soms word ik gewoon helemaal gek van mezelf. Knots knettergek. Af en toe ben ik zo vrolijk en loop ik te huppelen. Wil ik ijsjes eten, in het gras gaan liggen en naar de wolken kijken, rondjes draaien, gillen, springen, dansen. Dan kom ik thuis en weg is mijn energie. Thuis wil ik dan alleen maar in mijn bed liggen. Met een boek. Een film. Niks. Alleen maar slapen en dromen. Maar het enige wat ik dan doe, is stressen. Stressen over niks. Stressen over dingen waar ik niet over hoef te stressen. Stressen over dingen die leuk zijn. En ik weet geeneens waarom ik stress en waarom ik chagrijnig zit te doen.

Maar ik weet zeker dat als ik dan straks de deur uit loop, ik weer aan het lachen ben. Aan het springen ben. Aan het huppelen, dansen, rennen ben. Kortom. Ik word gek van mezelf. Knots knettergek.

Er is weer een schoolweek voorbij. Een hele rare schoolweek als je het mij vraagt. De maandag was ik ziek thuis gebleven en toen dinsdag 'mijn eerste schooldag' was, voelde dat zo ontzettend raar. Want iedereen zat alweer in de flow en iedereen was 'het naar school gaan' weer gewend. Maar ik zat daar echt van: 'WAT DOE IK HIER?' Wat wel leuk was aan vorige week, was het weer. Ik word zo vrolijk van de zon die schijnt. Op dit moment is de lucht grijs in plaats van blauw. Staat er geen zon aan de hemel, maar een heleboel wolken. Donkere wolken die niet zorgen voor een glimlach op mijn gezicht. Ik wil jurkjes, rokjes, shortjes, slippers, bikini's! Ik wil naar het strand. Ik wil zomer. Ik wil zwemmen, lezen, fietsen, leuke dingen doen. IJSJES ETEN. Ijsjes met aardbeien en frambozen. Slagroom. Heel. Veel. Slagroom. Wie overleeft er nu zonder slagroom?

Vrijdagavond ben ik naar de voorstelling van de Bonte Avond geweest en dat voelde zo raar aan. Zo raar om niet achter de schermen te mogen. Zo raar om toeschouwer te zijn in plaats van deelnemer. Ik heb twee jaar achter elkaar met heel veel plezier (en heel heel heel veel drukte) meegedaan, maar dit jaar niet. Dit jaar heb ik niet al mijn vrije tijd weggegeven aan het verzinnen en oefenen van een act. Heel erg jammer, maar ook wel fijn. Ik kan nu namelijk echt niet zien waar ik al die tijd vandaan had kunnen toveren. Nu was het al druk. Te druk als je het mij vraagt.


woensdag 12 maart 2014

If your dreams don't scare you, they aren't big enough

De laatste tijd heb ik echt een grote liefde voor deze quote. Over komt hij voorbij twitter, instagram, schriften, agenda's en nu dus ook op mijn blog. Dromen. Kleine dromen. Grote dromen. Onbereikbare dromen. Doelen die je voor ogen ziet. Dingen die je wilt bereiken. Een fantasietje over de werkelijkheid dat zich afspeelt in je hoofd. Zonder dromen ben je nergens. Dromen zijn je houvast, de wereldkaart als je even niet meer weet welke weg je in wilt slaan. Het leven is namelijk een pad en je kiest er zelf voor welke kant je op wilt gaan. Of je de lange of de korte weg kiest om je droom je bereiken. Of dat je opgeeft en de wegen uitsluit. Deze tunnel staat goed symbool voor de weg die je moet bewandelen om een droom te verwezenlijken. Hij lijkt wel oneindig. Dat voelt ook zo als je een grote droom hebt. Je wordt bijna 'bang' van de afstand tussen jou en je droom. Stapje voor stapje komt deze dichterbij en wieweet komt hij 'paf boem' wel een keertje uit. Of ik een droom heb? Ik weet niet of ik een grote droom heb, een doel voor ogen heb. Natuurlijk heb ik dingen die ik graag wil. Reizen heel veel reizen, veel van de wereld zien en alle mooie plekjes fotograferen, gelukkig worden. Toch heb ik zo'n gevoel dat die dromen diep vanbinnen zitten en dat ze van jou zijn. Alleen van jou. Als je je dromen blootlegt, leg je jezelf bloot. 

Deze outfit had ik een paar weken terug aan en stiekem vandaag ook weer. Ik vind hem zo ontzettend leuk. De playsuit komt van de River Island en ik ben er helemaal verliefd op. Dolverliefd. Stapelverliefd. Hij is gemaakt van fluweel en heeft van die schattige fladderbroekspijpen waardoor het net lijkt of het een jurkje is. Het kraagje vind ik ook zo lief en zelfs de knoopjes vallen bij mij in de smaak. Ik heb hem een paar maanden terug gekocht in Amsterdam. De foto's zijn trouwens gemaakt in de tunnel waar ik het al eerder over had in Antwerpen. Het geeft zo'n speciaal effect aan je foto's. Hier wil ik nog een keertje naartoe. 

PLAYSUIT RIVER ISLAND / SCHOENEN STEVE MADDEN / JASJE VINTAGE







dinsdag 11 maart 2014

Een half boek over mijn weekend

Ik dacht: 'Jeej ik heb vakantie, eindelijk tijd om te bloggen!' Maar wat ik uiteindelijk doe is helemaal niet bloggen. Mijn vakantie was gewoon zo ontzettend volgepland met allemaal leuke dingen, dat ik er totaal geen tijd voor had. Maar opzich is het ook wel lekker, even een pauze van alles, ook van bloggen. Het meeste wat ik gedaan heb, staat al uitgebreid in het vorige artikel, maar afgelopen weekend stond er ook nog iets op de planning. Zoals jullie misschien wel weten doe ik mee aan het nationaal jeugddebat en dit weekend was het voorbereidingsweekend en niet zomaar één, maar ik mocht samen met nog 149 andere jongeren een weekend in een kasteel verblijven. Hoe leuk is dat? Ik heb het zo ontzettend naar mijn zin gehad. Ook al was het zaterdagochtend veel te vroeg (Ik moest om 5uur opstaan zodat ik om 10uur in Limburg kon zijn.) en had ik een heleboel stress van te voren. Wat is dat toch met mij en stress, waarom kan ik nooit eens iets ontspannen doen? Soms vraag ik me dat echt af en neem ik me voor om overal heel los mee om te gaan, maar bij het eerste de beste drukke momentje zie je mij weer helemaal paniekeren. Inclusief hoofdpijn, huilbuien, chagrijnigheid en een rug en nek die helemaal vast zitten.


Maar genoeg over stress, ik had het over het super geweldige fantastische weekend. Deze keer was het de bedoeling dat we met onze fracties voorstellen zouden maken voor in de tweede kamer. Ons onderwerp was kindermishandeling. Eerst had ik er zo mijn twijfels over, maar eenmaal aan de slag was ik zo ontzettend blij met ons onderwerp. Het is ook gewoon heel belangrijk dat deze kinderen zo goed mogelijk geholpen gaan worden en wieweet kunnen wij daar wel een stukje aan bijdragen. Hierna is er nog één voorbereidingsdag en op 14 april staan we al in de tweede kamer, zo spannend! Ik vond het zo leuk om echt mee te denken en allerlei argumenten te geven voor ons voorstel met z'n allen. De zondag moesten we ook een oefendebat houden, om alvast eens te kijken hoe het zou zijn in de tweede kamer. Het is namelijk nog best wel ingewikkeld. Iedereen heeft namelijk een andere functie en dan moet je heel goed samenwerken, anders loopt alles in de soep. Ik ben een analist, de persoon die de argumenten bedenkt. Eigenlijk ben ik daar wel heel blij mee, want uiteindelijk is dat wat ik wil. Mijn mening geven en goede argumenten bedenken voor mijn standpunt.


Uiteraard was dat niet alles. Ik heb verteld over alle 'serieuze debat dingen', maar er was nog veel meer gaande. Je bent daar niet voor niets met 150 jongeren samen, dat moet wel gezellig zijn. Ten eerste was het echt een prachtige locatie. Een kasteel met een binnenplaats, een gracht en binnen ook mooie ruimtes. Het leukste aan dit alles is eigenlijk ook wel dat je nieuwe mensen leert kennen, daarvoor deed ik mee. Ik vond het soms toch best wel moeilijk om helemaal open te zijn en uit mijn schulp te kruipen en dan baalde ik er weer van dat dat niet lukte. Maar de laatste dag, na een dagje de kat uit de boom kijken, was ik helemaal op mijn gemak. De zaterdagavond was er een heel leuk feest en natuurlijk hebben Johanna, een klasgenootje van mij, en ik heel de avond gedanst. In onze jurkjes. We hadden dit weekend eigenlijk wel heel veel geluk. De zon scheen en het was super super lekker weer. We hebben bijna de hele tijd buiten gezeten. Heerlijk! Zelfs het oefendebat hebben we in de zon gevoerd. Hmm, zoveel mogelijk vitamine D opnemen. In Limburg was het ook extra warm, want dat is natuurlijk echt in het binnenland.


De zondagmiddag rond 3uur was het weekend helaas weer voorbij.. super jammer, maar ik was toch ook wel blij dat ik naar huis kon. Wat was ik moe zeg, niet normaal. In de trein had ik af en toe toch wel moeite om mijn oogjes open te houden. Door al die drukte en sociaal zijn, was ik echt een wrak. Ik was ook pas om half8 thuis en kon niet echt meer iets doen. Eten, bijkletsen, tas uitpakken, douchen en daarna mijn bed in. Zombies hebben geen energie meer om nog iets anders te doen. Ik heb in ieder geval heel veel zin in de rest van de dagen! Nu is het weer school, helemaal niet leuk. Één weekje vakantie is veel te kort. Twee weken vakantie willen we, drie weken, vier weken, 1 maand, 2 maanden, zo lang als maar kan. Toch ben ik stiekem wel een beetje toe aan routine. Door heel het debat, de dagen met Vicky en mijn rare eet- en slaappatroon is heel mijn routine weg. Foetsie, gone. Maar ik week dat als ik morgen de schooldeuren weer binnen stap, ik weer verlang naar de vakantie zonder al die routine.



vrijdag 7 maart 2014

Dit noem ik pas genieten

Wakker worden en tot de conclusie komen dat je nog uren kunt blijven liggen, omdat je toch niks te doen hebt. Dat is meestal iets wat je alleen op zondag kunt doen, maar de afgelopen dagen, de afgelopen dagen kon dit ook. Gewoon, omdat het vakantie is. Ik niks gepland had en lekker lui was. Heerlijk lui. Fantastisch lui. Er was niemand thuis gisteren en stiekem vond ik dat best wel fijn. Gewoon alles op het gemakje doen, ontbijten met een goed boek, lekker rustig wakker worden met Zoë naast me en rustig allerlei blogjes doorspitten met de zon die mijn rug verwarmt. Dat noem ik pas relaxen.


Ik heb net twee dagen gehad om eens lekker niks te doen en het voelt zo ongelooflijk raar. Fijn, maar raar. Het is zo ontzettend lang geleden dat ik echt eens even niks moest. He-le-maal niks. Niks nada noppes. Er was altijd wel iets wat moest. Al was het een taart bakken, huiswerk doen of naar een vriendin toe. Ook al waren het dingen die ik super leuk vind, het is ook wel eens fijn om niks te hoeven en gewoon thuis te zitten en me te gedragen als een echte huismus. Toch voel ik me dan de hele tijd zo nutteloos, maar ik ga er van genieten zo lang als ik die rust heb.


De afgelopen dagen heb ik wel al vol op vakantie gevierd. Een vriendin van mij zit op kamers en daar moest en zou ik eens op bezoek komen. Maandag en dinsdag was het dan eindelijk zover. Er ging wel een hele reis van 5uur lang aan vooraf, maar eigenlijk was dat zo ontzettend gezellig. Vicky en ik hebben ons helemaal kapot gelachen om de meest domme dingen. Ik vond het zo leuk om eens te zien hoe ze daar woonde. Het voelde echt als zo'n voorproefje voor als ik zelf op kamers zou gaan. Dat is ook al over 3 jaar. Man, wat gaat de tijd toch snel. Ik kan het me nog precies herinneren dat ik als mini brugklassertje de middelbare school binnenstapte en dat ik vriendinnen werd met de super meiden waarmee ik nog steeds bevriend ben. 's Avonds hebben we samen gekookt en Harry Potter films gekeken. Die kun je namelijk niet genoeg zien.  Ondertussen was dit al de derde keer dat we deze films samen keken, maargoed dat is een detail. De dinsdag moesten we de hele reis van 5 uur weer terug maken, maar eerst hadden we nog een tussenstop in Rotterdam. We moesten, uiteraard, nog eventjes winkelen. Rotterdam is zo'n geweldige shopstad. Ik heb me wel een beetje ingehouden, want ik heb een paar weken terug m'n portemonnee al geplunderd in Antwerpen.


Woensdag was zo'n ontzettend relaxte dag. Ik merkte dat ik wel een beetje moest uitrusten van die twee drukke dagen. Winkelen, reizen en allerlei nieuwe indrukken zijn stiekem best wel vermoeiend. Ik had eindelijk weer eens tijd om een goed boek te lezen en gelijk daarna een heleboel nieuwe boeken in te slaan bij de bibliotheek. Op dit moment ligt er een hele stapel met boeken op de tafel. Ik kon ik zelfs een boek lezen buiten in het zonnetje. Hoe super is dat? Het is pas maart en het lijkt wel alsof de lente al is begonnen. Nou, van mij mag het hoor. Ik ben dol op lekker weer! Ik kon gewoon niet genoeg krijgen van de buitenlucht en heb gelijk ook nog eventjes een lange wandeling gemaakt met mijn mama en Zoëtje.



Gisteren was ook al zo'n dag van: niks moet alles mag. De zon scheen, ik was lekker alleen thuis en had heel veel zin in buitenlucht en lekker gezond eten. Eerst wilde ik gaan hardlopen, maar toen kwam ik opeens op het idee om eens naar de paardjes te gaan. Een vriendin van mij heeft een eigen paard en het was al ontzettend lang geleden dat ik daar geweest was, terwijl ik het echt geweldig vind om daar te zijn. Vicky en ik gingen eerst nog lunchen en hoe kan dat beter dan met pancakes en een smoothie? Ik kreeg er gelijk zo'n lente gevoel van en ik ben dol op de lente. Ik word er helemaal vrolijk van en begin dan heel de dag te lachen, te huppelen en heb spontaan zin in bloemenjurkjes. Wat ik ook aan heb op het moment. Het enige negatieve aan de lente is niezen, keelpijn en kriebelogen. Hooikoorts, welkom. Gelukkig heb ik er alleen de eerste dagen van de zonneschijn last van. We kregen zelfs zo de lentekriebels dat we op de fiets gingen. Ja, heel sportief. En dat zelfs terwijl Vicky een auto heeft. 's Middags kwam Douwe ook nog eventjes langs en 's avonds had ik een hele gezellige verjaardag. Typisch een voorbeeld van heel je vakantie volplannen, haha.






maandag 3 maart 2014

Ik sla een bladzijde van een fotoboek om

Herinneringen. Dat. Dat zijn de dingen die je het langst moet bewaren. Die je nooit moet vergeten. Altijd bij je moet dragen. De dingen waaraan je terug moet denken. Moet door kunnen bladeren. Aan kunnen raken. Als je je eerste eigen huisje hebt. Je eerst grijze haar tevoorschijn komt. En als je kleinkinderen aan komen rennen. Herinneringen moeten er altijd zijn. En hoe kun je die beter bewaren dan in de vorm van foto's? Foto's zijn iets prachtigs. Iets moois. Iets wat altijd blijft. Nu, morgen, volgend jaar. Het liefst zie ik foto's in een fotoboek. Zelf geplakt en zelf iets persoonlijks erbij geschreven. Dat is veel mooier dan al die foto's die verstoffen in je computer en waar je nooit meer aan komt. Foto's horen in een boek. Een boek wat je kunt pakken op een luie zondagmorgen of in mijn geval op een zaterdagavond waarop je opeens allerlei ideeën krijgt.

Fotografie is prachtig om te gebruiken als creatieve laadklep, maar nog mooier is fotografie die herinneringen vastlegt. Mooie gebeurtenissen die altijd moeten blijven. In je gedachten en in iets tastbaars. Een foto, in een fotoboek. Die je over 10, 20, 50 jaar nog kunt bekijken. Of voor mijn part over 83 jaar en 2 maanden. Ik begin steeds meer geprikkeld te raken door fotografie en dus dacht ik: 'Waarom pak ik mijn oude fotoboeken er niet eens bij?' Als je die foto's bekijkt merk je dat fotografie echt niet alleen maar draait om de perfecte lichtbalans, de hoek waarin de foto het mooist wordt en of de scherpte wel goed ingesteld is. Foto's gaan om de gevoelens die erbij komen kijken. En bij deze foto's kwamen er herinneringen boven. Zoals waarschijnlijk bij iedereen die zijn kinderfoto's bekijkt.


Ik vind mijn papa hier zo ontzettend schattig.


Ik met oma op de boerderij


Papa en mama <3 Ik vind dit zo'n lieve foto. Don't know why.




Wil iemand deze taart nog eens opnieuw brengen?


Mijn eerste kleuterliefde.



Zelfs toen ik klein was, hield ik al van dierenprintjes. En dan nu te bedenken dat dierenprintjassen helemaal in zijn, haha.



Een circus voorstelling op school. Ik speel hier de persoon die de paarden moet laten lopen.



Ik vind dit zo'n prachtige foto's. Heel simpel, maar prachtig. Hier worden mijn mama en ik klaargemaakt voor de bruiloft van mijn ouders. Wat is mijn mama toch mooi.



Ik als klein meisje had een balletvoorstelling.



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...