Waar begint de hemel? Bij de wolken? Waar de horizon eindigt? De trap begint? Of hier, waar ik sta? De hemel begint bij je voeten, een boek van Jandy Nelson. Een boek waarom ik moest glimlachen, ik vochtige ogen had en ik met open mond gedichtjes zat te lezen. Dit boek is namelijk niet zomaar een boek, maar een boek vol met gedachtes van de hoofdpersonages in de vorm van gedichten. De laatste tijd begin ik daar steeds meer voor te vallen en het lijkt me zo mooi als je dat kan. Zelf wil ik dat soort dingen ook altijd proberen, maar dan ben ik bang om te falen. Net zoals met tekenen. Dat durf ik nooit te doen in het bijzijn van anderen. Gewoon. Omdat ik dan bang ben dat het mislukt en anderen dat zien. Ik moet echt ophouden met mijn perfectionisme, het belemmert me alleen maar in alles wat ik wil doen.
Het boek gaat over een meisje, Lennie ook wel John Lennon genoemd, die haar zus verliest en daar duizenden tranen om laat. Miljoenen gedachtes om heeft die ze deelt met jou in het boek. Het lijkt me zo moeilijk om iemand te verliezen die zo dicht bij je staat. Gelukkig heb ik dat nog nooit meegemaakt en ik hoop het ook nooit mee te maken. Als ik zoiets lees, merk ik pas hoe gelukkig ik moet zijn met alles wat ik heb. En met alle mensen om me heen. Mijn lieve familieleden die mij steunen in alles wat ik doe, mijn vriendinnen zonder wie ik echt niet kan en mijn vriendje die ik het liefst elke dag zie. Ik denk dat het boek mij daarom zo heeft gepakt en nooit meer heeft losgelaten. Het is niet echt een doorsnee boek. Ik weet niet precies waarom, maar om dat te weten zul je het moeten lezen..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten